«Κλείστε την τηλεόραση»
Πριν κανένα χρόνο είδα το Χρήστο Δημόπουλο στην ΕΤ1 να κάνει έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο μ' ένα παιδάκι που ζωγράφιζε μια αρκούδα. Με εξέπληξε η ωριμότητα με την οποία το αντιμετώπιζε. Την άλλη μέρα στο γραφείο το συζήτησα με συναδέλφους - γονείς και διαπίστωσα ότι είμαστε πολλοί οι φαν του «Ουράνιου Τόξου». Πώς, στο καλό, μπορεί να μας καθηλώνει στην οθόνη μια εκπομπή για 8χρονα;
της Σόνιας Ταλαντινού
Δείχνει εντυπωσιακό ένας άντρας να κάνει μια τέτοια εκπομπή...
Υπάρχει, όμως, παράδοση να κάνουν άντρες παιδικές εκπομπές στην Ελλάδα.
Ναι, αλλά είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό σε ανάλογες εκπομπές.
Κοιτάξτε, αυτή είναι σχεδόν η μοναδική ελληνική εκπομπή που υπάρχει. Αρα, δεν έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε πολλές. Αυτό είναι το δυστύχημα. Θα έπρεπε να υπάρχουν πολύ περισσότερες από μία.
Εννοείτε, εκπομπές τέτοιου τύπου, γιατί από κινούμενα σχέδια δόξα τω Θεώ...
Τα κινούμενα σχέδια είναι η εύκολη λύση. Να ξεκαθαρίσουμε ότι το ρόλο της τηλεόρασης για παιδιά έχει αναλάβει η κρατική τηλεόραση. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν ενδιαφέρονται για παιδικά προγράμματα. Αυτά που δείχνουν είναι ό,τι αγοράζουν στα μεγάλα τηλεοπτικά παζάρια του εξωτερικού. Οταν διαλέγουν τις ταινίες για το ενήλικο κοινό, μαζί με αυτές παίρνουν δωρεάν και κάποια επεισόδια, π.χ. από τα Χελωνονιντζάκια. Μη νομίζετε ότι υπάρχει σοβαρό ιδιωτικό κανάλι που ελέγχει το παιδικό του πρόγραμμα.
Πόσο διαφορετική σχέση χτίζουν τα παιδιά με έναν άντρα και με μια γυναίκα;
Δε νομίζω ότι υπάρχει θέμα φύλου· είναι θέμα ανθρώπου. Την ίδια σχέση που έχει το παιδί μαζί μου θα την είχε και με μια γυναίκα, αν αυτή είχε τα χαρακτηριστικά που έχω εγώ, δηλαδή, αγάπη για τα παιδιά. Τα παιδιά ταυτίζονται κι ακολουθούν το ρυθμό σου. Νομίζω ότι είναι θέμα τύχης που δεν υπάρχει μια γυναίκα παρουσιάστρια. Δεν υπάρχουν παιδιά που ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους εκπομπές.
Τα παιδιά τα αγαπάς ούτως ή άλλως και ασχολείσαι με αυτά ή όσο ασχολείσαι τα αγαπάς και περισσότερο;
Η μαγεία των παιδιών είναι ότι έχουν μια τελείως διαφορετική ματιά για τον κόσμο, την οποία δεν έχουμε εμείς, που έχουμε διαφθαρεί από το περιβάλλον, δε βλέπουμε τα πράγματα καθαρά, διστάζουμε να κάνουμε την κριτική μας. Τα παιδιά δε διστάζουν, γιατί δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν και δεν έχουν μπει στο παιχνίδι. Τα παιδιά σε επαναφέρουν στην τάξη, γιατί τα μάτια τους είναι αμόλυντα. Αυτό είναι που μπορεί να δελεάσει ένα μεγάλο να ασχοληθεί μαζί τους. Τα παιδιά είναι τόσο αυθόρμητα.
Αρχιτεκτονική, δραματική και μετά το παιδικό. Πώς προέκυψαν όλα αυτά;
Ηθελα να γίνω ηθοποιός, καθώς ο πατέρας μου ήταν ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος και η μητέρα μου και οι θείοι μου ήταν ηθοποιοί του Εθνικού. Μεγάλωσα μέσα στο «Φίνο», τα παλιά καλά χρόνια, και στα παρασκήνια του Εθνικού. Καθώς μεγάλωνα, καταλάβαινα γιατί δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός.
Γιατί, τελικά;
Είναι πολύ σκληρό το επάγγελμα, πρέπει να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς. Οχι ότι σε άλλα επαγγέλματα δεν υπάρχουν, αλλά στο συγκεκριμένο είναι όλα πιο προβεβλημένα. Δεν αρκεί το ταλέντο, πρέπει να έχεις κατάλληλες διασυνδέσεις, δημόσιες σχέσεις, να είσαι μια στόφα ανθρώπου ιδιαίτερη. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω και δεν υπήρχε λόγος να μπλεχτώ. Αυτό που κάνω αναπληρώνει λίγο το κενό του ψώνιου μου.
Οπότε την καλύψατε την ηθοποιία. Και τα υπόλοιπα πώς προέκυψαν;
Αρχικά, ήθελα Αρχιτεκτονική, αλλά ήταν περιοριστική. Το έχω μετανιώσει, όμως. Οταν σπούδαζα στην Αγγλία κι έπρεπε να ακολουθώ τους κανονισμούς χτισίματος, δεν μπορούσα. Ηθελα κάτι πιο ελεύθερο. Γι' αυτό και σπούδασα γραφικές τέχνες και δούλεψα ως γραφίστας. Μετά, προσλήφθηκα στην ΕΡΤ ως εκφωνητής ραδιοφώνου –έλεγα ειδήσεις επί τέσσερα χρόνια. Ηταν μεγάλο σχολείο. Εκεί, με γνώρισε ο Νίκος Πιλάβιος, που έκανε το παιδικό τμήμα, και μου πρότεινε να παρουσιάσω το «Ουράνιο τόξο». Οταν έφυγε, ανέλαβα στη θέση του προϊστάμενος του τμήματος. Δύο χρόνια άντεξα και μετά παραιτήθηκα. Από το 2001, ξαναξεκίνησα την εκπομπή.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε;
Το κοινό μου είναι από 22-44 ετών. Εχει καταντήσει μια καλτ εκπομπή που τη βλέπουν και μεγάλοι. Μου στέλνουν mail πολλοί νέοι, δικηγόροι, γραφίστες. Μου λένε ότι τους θυμίζει τις παλιές καλές εποχές. Αυτό με κολακεύει πολύ, αλλά το ζητούμενο είναι να τη βλέπουν παιδιά μέχρι τη Στ' Δημοτικού, κυρίως, όμως, νήπια.
Πώς επιλέγετε τα παιδιά που έρχονται στο στούντιο;
Δε γίνονται διακρίσεις, δεν υπάρχουν κριτήρια, γιατί όλα τα παιδιά έχουν ίσα δικαιώματα. Είναι καθαρά θέμα τύχης ποια προλαβαίνουν να έρθουν. Εχω πάρει από παιδιά πολιτικών μέχρι παιδιά καθαριστριών Αλβανίδων που δουλεύουν στην ΕΡΤ, έγχρωμα, κάθε κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές και συχνά αυτό στρέφεται κατά της εκπομπής, γιατί κάποια δεν έχουν την άνεση του λόγου και δεν μπορώ να στήσω μια καλή εκπομπή. Αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να την κόψω. Προτιμώ να βγάλω 5-6 κακές εκπομπές παρά να στενοχωρήσω την ψυχή ενός παιδιού.
Τι χρειάζονται τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες; Πώς θέλουν τα τους συμπεριφερόμαστε;
Θέλουν μια ισότιμη αντιμετώπιση κι αυτό κάνω. Δε θεωρώ ότι είναι κατώτερα πλάσματα και πρέπει να τους συμπεριφερθώ κάπως. Τους κοιτώ στα μάτια και το χαίρονται. Θέλουν την αίσθηση του χιούμορ, μια ανάπαυλα από τα φοβερά που έχουν να αντιμετωπίσουν στο σχολείο κι εκτός σχολείου. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους σήμερα. Εγώ προσπαθώ να τους πω ότι τα πράγματα στη ζωή είναι πιο απλά κι ήρεμα και ότι, όταν τα κατακτήσουμε, τότε έχουμε την ελευθερία να κάνουν τα πάντα.
Η έκθεση των παιδιών στην TV είναι επικίνδυνη;
Υπάρχει έκθεση κι έκθεση. Εγώ δεν πιστεύω ότι στην εκπομπή μου τα παιδιά εκτίθενται. Αν, όμως, με ρωτήσετε για τη Eurovision, θα σας πω ότι είμαι τελείως αντίθετος. Ή σε κάποια κανάλια όπου ντύνουν τα παιδάκια σαν μεγάλους και τα βάζουν να τραγουδάνε. Εχουν πολλή τηλεόραση να «φάνε στη μάπα» μέχρι να μεγαλώσουν. Ας μην «τη φάνε» από πέντε χρόνων.
Τι θυμάστε πιο χαρακτηριστικά από την εμπειρία σας;
Γελάω πολύ. Τις προάλλες είχα ρωτήσει ένα κοριτσάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει και μου απάντησε: «Δουλεύω ήδη, είμαι διευθύντρια στην Ευρωπαϊκή Πίστη». Εμεινα. Τα γράμματά τους είναι πολύ συγκινητικά. Ενα παιδάκι μου έγραψε: «Σας βλέπω κάθε μέρα. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, αλλά, όταν σας βλέπω, το ξεχνάω». Αυτό εμένα με κάνει λιώμα. Αν αυτό μου το γράφει ένα παιδάκι πέντε χρόνων, που καταλαβαίνω τι πρόβλημα έχει –γιατί κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών είμαι–, δε θέλω τίποτα άλλο.
Ποιες είναι οι διαφορές των σημερινών παιδιών με αυτά παλιότερων γενιών;
Από γενιά σε γενιά ο κόσμος μας γίνεται πιο αφιλόξενος. Απομακρυνόμαστε από τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Ζούμε παρά φύσιν, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τεράστια άγχη και οι γνώσεις που δίνουμε στα παιδιά μας είναι πλέον πολλαπλάσιες. Είναι τραγική η ζωή που ζούμε και κατ' επέκτασιν κι αυτή των παιδιών μας. Αποξενωνόμαστε από αυτά, δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Στις καλύτερες περιπτώσεις, ασχολούνται οι νταντάδες. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να επανέλθουμε στις ρίζες. Προσπαθώ να τους μάθω τα απλά πράγματα που έχουν αξία, κι όχι αυτά που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικά και τα κυνηγάμε χωρίς λόγο και αιτία.
Τι σας έχει προσφέρει η επαφή σας με τα παιδιά;
Με έχουν κρατήσει λίγο νεότερο απ' ό,τι θα ήμουν.
Ο κορμός της εκπομπής
Ενα μεγάλο μέρος είναι τα γράμματα που στέλνουν τα παιδιά, οι γιαγιάδες, οι μανάδες. Το άλλο είναι τα παιδιά στο στούντιο. Κάνουμε κατασκευές από απλά υλικά, για να τους δείξω ότι σημασία έχει η διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας, ότι μπορούν να φτιάξουν κάτι μόνα τους, έστω κι αν δεν τα καταφέρνουν πάντα. Προσπαθώ να τους επαναφέρω στην αρχική σχέση με υλικά, όπως το χαρτί, το ξύλο, το χώμα. Προβάλλουμε την ξένη σειρά «Open a door», που είναι μικρές βουβές ιστορίες παιδιών από διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Μια φορά την εβδομάδα, κάνω βιβλιοπαρουσίαση. Μάλιστα, τους προτρέπω: «Τώρα που με βλέπετε, αν έχετε τη δύναμη, κλείστε την τηλεόραση και μη με βλέπετε. Πάρτε ένα βιβλίο και διαβάστε το. Θα σας δώσει πολλά περισσότερα απ' όσα εγώ». Το κάνω συνειδητά, γιατί αυτό πιστεύω. Ο καθηγητής Λόγιος Λεξιλόγιος (τον υποδύεται ο ίδιος) τους λέει κάποια στοιχεία για την ορθογραφία ή την προφορά των λέξεων (έχει μεγάλη ευαισθησία με τη γλώσσα). Μια φορά την εβδομάδα, η Φίλια Δενδρινού επιμελείται την παραγωγή ενός παραμυθιού και το διαβάζουν μαζί με την Ανθή Βασιλοπούλου.
Info
www. ouraniotoxo.gr
Το «Ουράνιο Τόξο» προβάλλεται καθημερινά 9.30-10.00.
Κάθε εβδομάδα λαμβάνει 100-500 γράμματα.
Κάποιες φορές αποτυγχάνει επίτηδες στις κατασκευές του για να δείξει ότι σημασία έχει η διαδικασία της δημιουργίας.
Οταν ήταν μικρός, ανακάλυψε κάτω απ' το νεροχύτη της κουζίνας μια λεκάνη με υδραυλικά. Καθόταν με τις ώρες και έφτιαχνε διάφορες κατασκευές
Αν μπορούσε να κάνει άλλη εκπομπή, δε θα άλλαζε τη φιλοσοφία της υπάρχουσας, αλλά την τηλεοπτική άποψη.
Βιβλίο
«Καλοκαίρι με τον Χρήστο», εκδόσεις «Λιβάνη»
Ο Χρήστος Δημόπουλος σας ξεναγεί στο μαγικό κόσμο του χαρτιού και των άλλων υλικών που χρειάζεστε για τις κατασκευές σας. Διαβάστε τις απλές οδηγίες, δείτε τα σκιτσάκια και απολαύστε ένα δημιουργικό και διασκεδαστικό καλοκαίρι!
Πριν κανένα χρόνο είδα το Χρήστο Δημόπουλο στην ΕΤ1 να κάνει έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο μ' ένα παιδάκι που ζωγράφιζε μια αρκούδα. Με εξέπληξε η ωριμότητα με την οποία το αντιμετώπιζε. Την άλλη μέρα στο γραφείο το συζήτησα με συναδέλφους - γονείς και διαπίστωσα ότι είμαστε πολλοί οι φαν του «Ουράνιου Τόξου». Πώς, στο καλό, μπορεί να μας καθηλώνει στην οθόνη μια εκπομπή για 8χρονα;
της Σόνιας Ταλαντινού
Δείχνει εντυπωσιακό ένας άντρας να κάνει μια τέτοια εκπομπή...
Υπάρχει, όμως, παράδοση να κάνουν άντρες παιδικές εκπομπές στην Ελλάδα.
Ναι, αλλά είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό σε ανάλογες εκπομπές.
Κοιτάξτε, αυτή είναι σχεδόν η μοναδική ελληνική εκπομπή που υπάρχει. Αρα, δεν έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε πολλές. Αυτό είναι το δυστύχημα. Θα έπρεπε να υπάρχουν πολύ περισσότερες από μία.
Εννοείτε, εκπομπές τέτοιου τύπου, γιατί από κινούμενα σχέδια δόξα τω Θεώ...
Τα κινούμενα σχέδια είναι η εύκολη λύση. Να ξεκαθαρίσουμε ότι το ρόλο της τηλεόρασης για παιδιά έχει αναλάβει η κρατική τηλεόραση. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν ενδιαφέρονται για παιδικά προγράμματα. Αυτά που δείχνουν είναι ό,τι αγοράζουν στα μεγάλα τηλεοπτικά παζάρια του εξωτερικού. Οταν διαλέγουν τις ταινίες για το ενήλικο κοινό, μαζί με αυτές παίρνουν δωρεάν και κάποια επεισόδια, π.χ. από τα Χελωνονιντζάκια. Μη νομίζετε ότι υπάρχει σοβαρό ιδιωτικό κανάλι που ελέγχει το παιδικό του πρόγραμμα.
Πόσο διαφορετική σχέση χτίζουν τα παιδιά με έναν άντρα και με μια γυναίκα;
Δε νομίζω ότι υπάρχει θέμα φύλου· είναι θέμα ανθρώπου. Την ίδια σχέση που έχει το παιδί μαζί μου θα την είχε και με μια γυναίκα, αν αυτή είχε τα χαρακτηριστικά που έχω εγώ, δηλαδή, αγάπη για τα παιδιά. Τα παιδιά ταυτίζονται κι ακολουθούν το ρυθμό σου. Νομίζω ότι είναι θέμα τύχης που δεν υπάρχει μια γυναίκα παρουσιάστρια. Δεν υπάρχουν παιδιά που ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους εκπομπές.
Τα παιδιά τα αγαπάς ούτως ή άλλως και ασχολείσαι με αυτά ή όσο ασχολείσαι τα αγαπάς και περισσότερο;
Η μαγεία των παιδιών είναι ότι έχουν μια τελείως διαφορετική ματιά για τον κόσμο, την οποία δεν έχουμε εμείς, που έχουμε διαφθαρεί από το περιβάλλον, δε βλέπουμε τα πράγματα καθαρά, διστάζουμε να κάνουμε την κριτική μας. Τα παιδιά δε διστάζουν, γιατί δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν και δεν έχουν μπει στο παιχνίδι. Τα παιδιά σε επαναφέρουν στην τάξη, γιατί τα μάτια τους είναι αμόλυντα. Αυτό είναι που μπορεί να δελεάσει ένα μεγάλο να ασχοληθεί μαζί τους. Τα παιδιά είναι τόσο αυθόρμητα.
Αρχιτεκτονική, δραματική και μετά το παιδικό. Πώς προέκυψαν όλα αυτά;
Ηθελα να γίνω ηθοποιός, καθώς ο πατέρας μου ήταν ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος και η μητέρα μου και οι θείοι μου ήταν ηθοποιοί του Εθνικού. Μεγάλωσα μέσα στο «Φίνο», τα παλιά καλά χρόνια, και στα παρασκήνια του Εθνικού. Καθώς μεγάλωνα, καταλάβαινα γιατί δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός.
Γιατί, τελικά;
Είναι πολύ σκληρό το επάγγελμα, πρέπει να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς. Οχι ότι σε άλλα επαγγέλματα δεν υπάρχουν, αλλά στο συγκεκριμένο είναι όλα πιο προβεβλημένα. Δεν αρκεί το ταλέντο, πρέπει να έχεις κατάλληλες διασυνδέσεις, δημόσιες σχέσεις, να είσαι μια στόφα ανθρώπου ιδιαίτερη. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω και δεν υπήρχε λόγος να μπλεχτώ. Αυτό που κάνω αναπληρώνει λίγο το κενό του ψώνιου μου.
Οπότε την καλύψατε την ηθοποιία. Και τα υπόλοιπα πώς προέκυψαν;
Αρχικά, ήθελα Αρχιτεκτονική, αλλά ήταν περιοριστική. Το έχω μετανιώσει, όμως. Οταν σπούδαζα στην Αγγλία κι έπρεπε να ακολουθώ τους κανονισμούς χτισίματος, δεν μπορούσα. Ηθελα κάτι πιο ελεύθερο. Γι' αυτό και σπούδασα γραφικές τέχνες και δούλεψα ως γραφίστας. Μετά, προσλήφθηκα στην ΕΡΤ ως εκφωνητής ραδιοφώνου –έλεγα ειδήσεις επί τέσσερα χρόνια. Ηταν μεγάλο σχολείο. Εκεί, με γνώρισε ο Νίκος Πιλάβιος, που έκανε το παιδικό τμήμα, και μου πρότεινε να παρουσιάσω το «Ουράνιο τόξο». Οταν έφυγε, ανέλαβα στη θέση του προϊστάμενος του τμήματος. Δύο χρόνια άντεξα και μετά παραιτήθηκα. Από το 2001, ξαναξεκίνησα την εκπομπή.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε;
Το κοινό μου είναι από 22-44 ετών. Εχει καταντήσει μια καλτ εκπομπή που τη βλέπουν και μεγάλοι. Μου στέλνουν mail πολλοί νέοι, δικηγόροι, γραφίστες. Μου λένε ότι τους θυμίζει τις παλιές καλές εποχές. Αυτό με κολακεύει πολύ, αλλά το ζητούμενο είναι να τη βλέπουν παιδιά μέχρι τη Στ' Δημοτικού, κυρίως, όμως, νήπια.
Πώς επιλέγετε τα παιδιά που έρχονται στο στούντιο;
Δε γίνονται διακρίσεις, δεν υπάρχουν κριτήρια, γιατί όλα τα παιδιά έχουν ίσα δικαιώματα. Είναι καθαρά θέμα τύχης ποια προλαβαίνουν να έρθουν. Εχω πάρει από παιδιά πολιτικών μέχρι παιδιά καθαριστριών Αλβανίδων που δουλεύουν στην ΕΡΤ, έγχρωμα, κάθε κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές και συχνά αυτό στρέφεται κατά της εκπομπής, γιατί κάποια δεν έχουν την άνεση του λόγου και δεν μπορώ να στήσω μια καλή εκπομπή. Αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να την κόψω. Προτιμώ να βγάλω 5-6 κακές εκπομπές παρά να στενοχωρήσω την ψυχή ενός παιδιού.
Τι χρειάζονται τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες; Πώς θέλουν τα τους συμπεριφερόμαστε;
Θέλουν μια ισότιμη αντιμετώπιση κι αυτό κάνω. Δε θεωρώ ότι είναι κατώτερα πλάσματα και πρέπει να τους συμπεριφερθώ κάπως. Τους κοιτώ στα μάτια και το χαίρονται. Θέλουν την αίσθηση του χιούμορ, μια ανάπαυλα από τα φοβερά που έχουν να αντιμετωπίσουν στο σχολείο κι εκτός σχολείου. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους σήμερα. Εγώ προσπαθώ να τους πω ότι τα πράγματα στη ζωή είναι πιο απλά κι ήρεμα και ότι, όταν τα κατακτήσουμε, τότε έχουμε την ελευθερία να κάνουν τα πάντα.
Η έκθεση των παιδιών στην TV είναι επικίνδυνη;
Υπάρχει έκθεση κι έκθεση. Εγώ δεν πιστεύω ότι στην εκπομπή μου τα παιδιά εκτίθενται. Αν, όμως, με ρωτήσετε για τη Eurovision, θα σας πω ότι είμαι τελείως αντίθετος. Ή σε κάποια κανάλια όπου ντύνουν τα παιδάκια σαν μεγάλους και τα βάζουν να τραγουδάνε. Εχουν πολλή τηλεόραση να «φάνε στη μάπα» μέχρι να μεγαλώσουν. Ας μην «τη φάνε» από πέντε χρόνων.
Τι θυμάστε πιο χαρακτηριστικά από την εμπειρία σας;
Γελάω πολύ. Τις προάλλες είχα ρωτήσει ένα κοριτσάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει και μου απάντησε: «Δουλεύω ήδη, είμαι διευθύντρια στην Ευρωπαϊκή Πίστη». Εμεινα. Τα γράμματά τους είναι πολύ συγκινητικά. Ενα παιδάκι μου έγραψε: «Σας βλέπω κάθε μέρα. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, αλλά, όταν σας βλέπω, το ξεχνάω». Αυτό εμένα με κάνει λιώμα. Αν αυτό μου το γράφει ένα παιδάκι πέντε χρόνων, που καταλαβαίνω τι πρόβλημα έχει –γιατί κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών είμαι–, δε θέλω τίποτα άλλο.
Ποιες είναι οι διαφορές των σημερινών παιδιών με αυτά παλιότερων γενιών;
Από γενιά σε γενιά ο κόσμος μας γίνεται πιο αφιλόξενος. Απομακρυνόμαστε από τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Ζούμε παρά φύσιν, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τεράστια άγχη και οι γνώσεις που δίνουμε στα παιδιά μας είναι πλέον πολλαπλάσιες. Είναι τραγική η ζωή που ζούμε και κατ' επέκτασιν κι αυτή των παιδιών μας. Αποξενωνόμαστε από αυτά, δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Στις καλύτερες περιπτώσεις, ασχολούνται οι νταντάδες. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να επανέλθουμε στις ρίζες. Προσπαθώ να τους μάθω τα απλά πράγματα που έχουν αξία, κι όχι αυτά που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικά και τα κυνηγάμε χωρίς λόγο και αιτία.
Τι σας έχει προσφέρει η επαφή σας με τα παιδιά;
Με έχουν κρατήσει λίγο νεότερο απ' ό,τι θα ήμουν.
Ο κορμός της εκπομπής
Ενα μεγάλο μέρος είναι τα γράμματα που στέλνουν τα παιδιά, οι γιαγιάδες, οι μανάδες. Το άλλο είναι τα παιδιά στο στούντιο. Κάνουμε κατασκευές από απλά υλικά, για να τους δείξω ότι σημασία έχει η διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας, ότι μπορούν να φτιάξουν κάτι μόνα τους, έστω κι αν δεν τα καταφέρνουν πάντα. Προσπαθώ να τους επαναφέρω στην αρχική σχέση με υλικά, όπως το χαρτί, το ξύλο, το χώμα. Προβάλλουμε την ξένη σειρά «Open a door», που είναι μικρές βουβές ιστορίες παιδιών από διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Μια φορά την εβδομάδα, κάνω βιβλιοπαρουσίαση. Μάλιστα, τους προτρέπω: «Τώρα που με βλέπετε, αν έχετε τη δύναμη, κλείστε την τηλεόραση και μη με βλέπετε. Πάρτε ένα βιβλίο και διαβάστε το. Θα σας δώσει πολλά περισσότερα απ' όσα εγώ». Το κάνω συνειδητά, γιατί αυτό πιστεύω. Ο καθηγητής Λόγιος Λεξιλόγιος (τον υποδύεται ο ίδιος) τους λέει κάποια στοιχεία για την ορθογραφία ή την προφορά των λέξεων (έχει μεγάλη ευαισθησία με τη γλώσσα). Μια φορά την εβδομάδα, η Φίλια Δενδρινού επιμελείται την παραγωγή ενός παραμυθιού και το διαβάζουν μαζί με την Ανθή Βασιλοπούλου.
Info
www. ouraniotoxo.gr
Το «Ουράνιο Τόξο» προβάλλεται καθημερινά 9.30-10.00.
Κάθε εβδομάδα λαμβάνει 100-500 γράμματα.
Κάποιες φορές αποτυγχάνει επίτηδες στις κατασκευές του για να δείξει ότι σημασία έχει η διαδικασία της δημιουργίας.
Οταν ήταν μικρός, ανακάλυψε κάτω απ' το νεροχύτη της κουζίνας μια λεκάνη με υδραυλικά. Καθόταν με τις ώρες και έφτιαχνε διάφορες κατασκευές
Αν μπορούσε να κάνει άλλη εκπομπή, δε θα άλλαζε τη φιλοσοφία της υπάρχουσας, αλλά την τηλεοπτική άποψη.
Βιβλίο
«Καλοκαίρι με τον Χρήστο», εκδόσεις «Λιβάνη»
Ο Χρήστος Δημόπουλος σας ξεναγεί στο μαγικό κόσμο του χαρτιού και των άλλων υλικών που χρειάζεστε για τις κατασκευές σας. Διαβάστε τις απλές οδηγίες, δείτε τα σκιτσάκια και απολαύστε ένα δημιουργικό και διασκεδαστικό καλοκαίρι!
No comments:
Post a Comment